Kim over de curlingmoeder in de luizenmoeder

Kijk jij ook de luizenmoeder? Mindfulness trainer Kim wel. In de 1^e aflevering zag ze daar de term curlingmoeder voorbij komen: “Ik kwam niet meer bij! Want ik herkende dit natuurlijk gelijk. Ook de term curlingoma (sorry mam 😉) kwam meteen ter sprake. Maarrrr euh, ben ik zelf ook niet zo’n moeder? Want ik wil ook niet dat mijn kinderen zich rot en naar voelen… Welke moeder eigenlijk wel?

Ook interessant: Kims vorige blog over haar dilemma: wat is nou nu?

• Tekst gaat verder onder de foto

Mijn middelste zoon van 7 jaar is een dromer. Het is ook een vrolijk joch, een allemansvriend, een knuffelkont (wat ik helemaal niet erg vind natuurlijk). Hij leert makkelijk en is ook makkelijk. Eén grapje, één kieteltje en z’n boze of verdrietige bui verdwijnt als sneeuw voor de zon. ‘Wat een heerlijk joch!’  hoor ik vaak. Toch werken deze eigenschappen niet altijd in z’n voordeel. Zo vergeet hij vaak halverwege de trap al dat hij eigenlijk naar boven ging om z’n tanden te poetsen om vervolgens met z’n nieuwste legocreatie weer naar beneden te komen. Als ik hem dan vraag wat hij boven eigenlijk zou doen, krijg ik z’n prachtigste glimlach en vliegt hij alsnog de trap op om z’n tanden te poetsen (als hij niet toch iets anders gaat doen).

Makkelijk en allemansvriend: positief?

Een ander ding is z’n makkelijkheid. Dit biedt veel voordelen, maar hierdoor kiest hij ook altijd voor de veilige weg. Op school zijn dat de makkelijke opdrachten, zodat hij het niet fout kan doen. Hierdoor begint hij school langzaamaan een beetje saai te vinden en heeft hij niet zoveel zin meer om er naartoe te gaan. Ook het allemansvriend zijn heeft niet altijd z’n positieve kanten. Het lijkt misschien alsof je overal aan mee mag en kan doen en aansluiting vindt bij iedereen. Maar inmiddels komt hij er ook achter dat als je alles maar goed vindt en als iedereen je maar aardig vindt, je zelf niet helemaal meer tot je recht komt en dat kinderen over je heen kunnen lopen. Zo zei een jongetje laatst tegen hem dat hij niet op z’n partijtje mocht komen als hij niet met hun buitenspel mee zou doen…

Ben ik nu een curlingmoeder?

En heel langzaam zie ik die heerlijke, vrolijke, lieve dromer steeds een beetje minder blij zijn. Hij trekt zich van alles aan. Is bang dat het over hem gaat als er ergens gelachen wordt in de klas. Tegenwoordig gaat hij met buikpijn naar school. “Hij moet wat steviger in z’n schoenen komen te staan, wat meer voor zichzelf opkomen,”  hoor ik mezelf zeggen. En tegelijkertijd merk ik dat zodra ik die zin uitspreek, het niet goed voelt. Want met 2 benen stevig op de grond staan klinkt heel zeker, veilig en vast. Dan weet je wat je wilt. Maar heb je er ook iets aan als je 7 bent? En moet ik hem dat leren, of is het beter dat hij zelf deze weg bewandelt en langzaam leert dat je van alles op je weg tegenkomt?

Als je met 2 voeten stevig op de grond staat hoe kom je dan vooruit?

Je móet je ene been voor je andere been zetten om vooruit te komen. En om in beweging te blijven zul je daarna ook je andere been weer vooruit moeten zetten. Dat is de balans zoeken, evenwicht vinden. Soms moet je een stapje terug doen en weer opnieuw beginnen. Soms liggen er rotsblokken, soms is er een kuil. Misschien sta je juist pas stevig in je schoenen als je leert om te vallen als je op 1 been staat en je evenwicht niet kunt houden.

Of een steun en toeverlaat langs de zijlijn

Mijn zoon is goed zoals hij is. Op dit moment heeft hij even een mindere periode. Dat komt ook omdat er een aantal dingen zijn die hem uit balans brengen: onze verhuizing, de jongste zijn in de klas, z’n makkelijke houding, zijn oudste broer die met z’n boze buien af en toe de boel thuis behoorlijk in de war kan schudden. Dus op dit moment staat hij even op 1 been. Hij is wankel en wiebelt. Hij valt zelfs af en toe. En als hij valt en zich pijn heeft gedaan, ben ik er om hem te troosten, hem te helpen om weer op te staan. Ik sta naast hem om weer een stap vooruit te zetten en moedig hem aan als hij zelf denkt dat hij het niet kan.

Mindfulness: je bent goed zoals je bent

Ik ga hem niet optillen. Ik ga de rotsblokken niet van de weg halen, of de kuilen volgooien met zand. Wat heeft dit met mindfulness te maken? Het gaat er om dat je goed bent zoals je bent. En als het niet goed gaat en je voelt je rot, dan is dat ook oké. Je hoeft niet altijd meteen te handelen om je weer helemaal top te voelen. Je mag vallen. Je mag verdriet voelen. Je mag boos zijn. Dat is gewoon oké. En als je daar aan toe bent, zet je de volgende stap. Vooruit, achteruit, opzij, huppelend, springend…

Ik vertrouw op mijn zoon en op mezelf als moeder. Ik vind curling sowieso geen leuke sport. Ik ben meer een hink-stap-sprong moeder denk ik. 😉