Jette: Afgelopen zomer ben ik voor het eerst in Roemenië geweest om vrijwilligerswerk te doen met kinderen. Wat een enorme verrijkende ervaring! Ik geloof heilig dat je door vrijwilligerswerk te doen de wereld een stukje beter maakt.
Ook interessant: Groen leven voor Jette (18) soms best moeilijk
- Beeld gaat verder onder de foto
Ik kwam in Roemenië door vrienden van mij. Zij zijn aangesloten bij een kerk die dit vrijwilligerswerk organiseert. Zij gaan al jaren naar Roemenië en elke keer zei ik dat ik het zo knap vond en zoveel respect voor ze had. Op een gegeven moment vroeg ik gewoon of ik eventueel een keer mee mocht. Dat vonden ze super leuk!
Jette: huisjes zo groot als mijn slaapkamer
De kinderen die ik ontmoette in Roemenië zijn heel erg arm. Ze wonen in het dorpje Rora, gelegen in de heuvels. Dit dorp telt zo’n 100 inwoners die in kleine hutjes zonder water en stroom leven. Hun ‘huisjes’ zijn ongeveer zo groot als mijn slaapkamer, wat een gemiddelde slaapkamer is in Nederland. Dat is tegelijkertijd ook hun bad-, woon-, slaapkamer en keuken. Ze leven hier met een compleet gezin en slapen op de grond. Om je verder een beeld te geven van het dorpje: er lopen wat zwerfhonden, paarden en er ligt plastic op de grond.
Bijzondere Roemeense man: Liviu
Heel bijzonder voor deze kinderen is één man: Liviu. Samen met zijn gezin woont hij 3 kilometer verderop in Danes. Hij geeft alles voor de kinderen in Rora en ook in andere gebieden in Roemenië. Zijn vrouw kookt veel voor de gezinnen in het dorp. Liviu heeft er voor gezorgd dat de kinderen in Danes naar school gaan. Als het zomervakantie is, hebben de kinderen 6 weken niks. Dan regelt hij buitenlandse vrijwilligers om activiteiten met ze te doen in zogenaamde ‘dagkampen’. Van 10 tot 16 komen de kinderen naar een veldje met een schuur waar spullen liggen die Liviu heeft geregeld. Hij is zelfs op dit moment bezig om een complex te bouwen waar ze in de winter ook activiteiten kunnen doen.
Non-verbale communicatie versterkt
Vorige zomer heb ik dus meegedaan als vrijwilliger in het dagkamp. Ik deed drie dagen spelletjes, voetbalde en zong met de kinderen. Ze spreken geen Engels, dus alles ging via non-verbale communicatie. Soms vertaalde Liviu iets, maar meestal was daar niet veel tijd voor. Ik vond het een geweldige ervaring. Juist omdat je niet met elkaar praat, krijg je op een aparte manier een hele sterke band met elkaar. De laatste dag vond ik het afscheid erg zwaar. Ik besefte dat ik de kinderen zeker ging missen en geen idee had wanneer ik ze weer zou zien.
“Jetteeeeee!!!!” Schreeuwden ze blij
Eenmaal in Nederland besloot ik terug te komen. Afgelopen winter ben ik helemaal alleen naar dezelfde plek teruggegaan en zag diezelfde kinderen weer. Het was een prachtige beleving. Ze waren zó blij om mij weer te zien. “Jetteeeeee!!!!’’, hoorde ik toen ik aan kwam lopen. Met wat duimpjes-omhoog communicatie kwamen we een heel eind. Die week deed ik mee met het after-school program. Na de lessen deden we nog wat activiteiten in een speciale ruimte. Het was mooi om weer bij ze te zijn.
- Tekst gaat verder onder de afbeelding
Stap uit je comfortzone en help
Ik ga zeker nòg een keer terugkomen. Werken voor een goed doel doet mij goed en ik hoop dat steeds meer mensen er zo over gaan denken in de wereld. Wie wil nou niet al die lachende gezichtjes veroorzaken? Deze kinderen voelen voor mij als familie. Ik heb nog nooit een Roemeens woord met ze gewisseld, maar je houding en inzet is de key. Ook besef ik des te meer dat wij het in Nederland goed hebben. Heel goed. Ik weet het ook wel, maar soms is het goed om even uit je comfortzone te stappen. Er zijn talloze mensen die onze hulp hard nodig hebben. Allemaal zullen ze je dankbaar zijn, dat jij hen helpt.
Mijn gouden tip voor het leven? Probeer eens vrijwilligerswerk te doen voor mensen die jouw hulp nodig hebben. Het is een van de mooiste dingen in het leven. Zo doen we allemaal mee om de wereld een stukje beter te maken.
Geef een reactie