“Kijk opa, in mijn hoofd zitten eigenlijk 6 emmertjes. Dat zijn al mijn zintuigen… De 5 gewone en m’n 6e zintuig. Twee van die emmertjes zijn mijn beste zintuigen; mijn oren en m’n 6e zintuig. Alleen zijn die emmertjes wel het kleinst en het snelst vol…”
Ook interessant: Kims blog over ruziënde kids en de cijfers 6 en 9
- Tekst gaat verder onder de afbeelding
Met trots luister en kijk ik naar mijn bijna 10 jaar oude zoon die z’n opa en oma uitlegt hoe zijn hoog gevoeligheid werkt. Het ging eigenlijk al een hele tijd goed. Met de verhuizing, de overgang naar de andere school en alle veranderingen hadden we ons voorbereid op het ergste. Maar z’n boosheid, z’n driftbuien het weglopen… Het kwam maar niet. We vinden hem met regelmaat fluitend terug in de moestuin, lachend met nieuwe vriendjes aan de waterkant, behulpzaam en liefdevol naar z’n broertje en zusje.
“Mijn 2 beste emmertjes lopen vol als het te druk is met geluiden, als ik te lang game, als het ergens druk of ongezellig is en mensen niet aardig tegen elkaar doen, als ik iets oneerlijk vind en als ik m’n best doe bij anderen om m’n emmertje niet te laten overlopen, als…”
Ineens ging het weer mis
De dag ervoor was het ineens mis gegaan. Overdag was hij bij opa en oma en ’s avonds thuis begon het. Niet eens meer zo extreem mis als we ‘gewend’ zijn. Maar hij was wel boos, onredelijk, brutaal. Al vond hij zelf vooral van niet. Even wist ik niet meer goed hoe we hier ook al weer op in gingen als hij zo deed. Het was al zo’n tijd terug… Ik zat niet meer in het ritme van op eieren lopen, denken om wat je zegt, voorbereiden, signalen oppikken, rust inbouwen. Voor ik het wist overtrad ik 1 van m’n eigen regels, namelijk dreigen met wat je niet kunt waarmaken… (“Als je nu je schoenen niet opruimt, gooi ik ze weg”). En ik snapte ook meteen waarom het mijn regel is, want als je iets niet waar kunt maken zal het ook zeker niet aankomen. Hij wist toch wel dat ik het niet zou doen, en als ik het wel zou doen ik ze er later wel weer uit zou vissen…… ‘Boeit me niks’…..
“Als m’n emmertje overloopt komt het omdat ik niet op tijd gaatjes geprikt heb in m’n beste emmertjes” Opa vraagt hem hoe je gaatjes kan prikken in de emmertjes. “door te mediteren, ’s morgens te douchen, goede afspraken te maken hoe lang ik mag gamen, lezen, door…”
Volle emmertjes door teveel druppels
Dat was de oorzaak geweest: een opeenstapeling aan druppels. Hij had het extreem onrechtvaardig gevonden dat hij, terwijl hij nieuw is op school, toch deze hele week de cito moest maken. Hij had bij opa en oma in totaal zo’n 3,5 uur achter schermpjes gezeten, hij was als oudste neefje de vraagbaak voor z’n allerliefste neefjes en nichtjes die ook bij opa en oma waren en hij probeerde heel erg hard om bij opa en oma maar niet boos te worden want dat hoort niet bij een ander. Voor anderen een ‘gewone’ week met een gezellige afsluiter met z’n neefjes en nichtjes bij opa en oma, voor hem een opeenstapeling aan druppels die z’n ‘2 beste emmertjes’ deed overlopen. Gelukkig is hij nu in staat om hierover te praten en te vertellen. En is zo’n ‘bui’ met een half uurtje over en komt hij een hele stevige knuffel geven wat zijn manier van ‘sorry mam’ is.
“Dus als ik dit weekend bij jullie ga logeren moeten we nu alvast wat gaatjes prikken en tussendoor ook.” En dus zorgt opa (z’n hele leven in het (speciaal) basisonderwijs werkzaam geweest) dat hij vragen stelt en afspraken met hem maakt voor rustmomenten, hoe lang hij op de x- box mag, wanneer ze een spelletje gaan doen en wanneer hij gaat lezen.
Mindfulness: hard werken, maar het werkt!
Ineens besef ik dat wat compleet nieuw is voor opa en oma, zo gewoon is geworden voor ons. Hoe we deze manier al geïntegreerd hebben in ons dagelijks leven zonder dat het zo’n gedoe is. Zonder erbij na te denken. Dat al die jaren werken, kijken, luisteren, proberen, z’n vruchten heeft afgeworpen. Het enige wat ik kan zeggen is mindfulness helpt! Bij volwassenen, bij kinderen. Misschien zie je het niet altijd meteen, soms pas met de tijd….. Het is niet iets wat je even toepast, het is iets waar je hard voor werkt, wat je je eigen maakt, het is een manier van leven. Maar het helpt….
“Hey opa! Als we nu meteen een flink gat in die emmer prikken kan ik wél 2 uur gamen… Geintje hoor opa.”
Kim van Doorn is in eerste plaats mama van 3 kinderen, echtgenote van Jeroen (die in de biologische cacao werkt) en daarnaast MindfulKids trainer voor alle kinderen (en hun opvoeders). Een training bij Happy Minds Happy Kids is veel meer dan Mindfulness. Het is kiezen voor jezelf. Kiezen voor je kind. Het is kiezen voor jullie samen. Niet voor niets is Kims motto: Do More Of What Makes You Happy!
Geef een reactie