Een groen leven ziet er voor iedereen anders uit. Dit keer vroegen we het aan Janneke Rosenbrand, beeldend kunstenaar, voormalig kunstzinnig therapeut en gastblogger op Live Green Magazine.
Wat is jouw grootste passie?
Schilderen! Bezig zijn met kleur en licht en duister en materie: iets creëren wat er voorheen nog niet was. Daarvoor heb ik eerst ontmoetingen nodig. Ontmoetingen met de natuur, maar ook met mensen. Dat is de motor die het hele proces in gang brengt. Soms uit ik dat dan ook in taal.
Wat is jouw idee van ultiem geluk?
Samen met iemand van wie ik houd naar een mooie zonsondergang kijken. Of even binnenlopen in de slaapkamer van mijn kleinkinderen en zien hoe ze vol overgave in dromenland zijn… Ik ben een romanticus, dus zo heb ik er nog wel een paar.
Wat is jouw grootste angst?
De schaduwkanten van de mens. Twijfel, argwaan, liefdeloosheid, verkeerde keuzes, scheefgroei; bewust of onbewust. Schaduwkanten moeten we overwinnen, een hele klus, waar je je innerlijk kompas bij nodig hebt, soms ook de ander. Ook denk ik bij schaduwkant aan bijvoorbeeld dementie, dan kunnen ineens heel lelijke dingen bovenkomen; ook wel mooie, dat hangt van de persoon en van de innerlijke ontwikkeling af.
Wat is jouw minst aantrekkelijke eigenschap?
Angst dus. Ik moet wel vaak moed in mezelf oproepen. En optimisme. Openstaan voor ontwikkeling. Dat doe ik door meditatie, innerlijke stilte opzoeken. Boeken lezen van wijze mensen, maar ook lekker wandelen op een mooie plek of Tai Chi, dansen en muziek luisteren.
Wat is de plek waar jij de beste ideeën krijgt?
Ik zie de oorspronkelijke volkeren – waaronder de Indianen – vaak als leermeesters. Ik leer van hun verbinding met de aarde en al het levende dat ze onderhouden. Ze kennen het begrip eerbied nog. Zelf heb ik een stenencirkel in mijn tuin, onder het groen van een oude wilg. Dat is mijn stilteplek en inspireert mij.
Hoe ziet jouw ideale groene leven eruit?
Dat er overvloed is en geen gif… Ik besef me dat we daar nog wel even aan moeten werken met z’n allen. Soms, op slechte dagen, denk ik dat het nooit meer lukt. Ik doe er zelf wel mijn best voor, zo maak ik gezonde maaltijden, ik probeer zo min mogelijk te verspillen en ik teken allerlei petities. Om de buitenwereld bewust te laten worden, draag ik al deze verbindingen via mijn kunst uit. Daarbij zoek ik naar een milieuvriendelijke aanpak en hergebruik. Ik maak zelfs sieraden van b.v. pitten, oude stukjes leer, wol, restjes verf.
Heb jij een levensmotto?
‘Iedere dag is nieuw’. Hoe vaak je ook de mist ingaat, je kunt jezelf altijd weer oprapen en nieuwe wegen zoeken. Daarvoor is onvoorwaardelijke liefde nodig en een bron. Die moet je zelf zoeken, daar is geen recept voor.
Lees hier blogs van Janneke:
paní zegt
Kan me hier helemaal in vinden, de onzekere tijden tegenwoordig maken helaas dat angst groeit…
Maar iedere dag kun je opnieuw beginnen, het opnieuw proberen en open staan voor wijsheden en inzichten.
Liefde kun je uitdragen, zoals jij doet met je kunst….maar ook proberen te vinden in jezelf, in de stilte van het moment, in het nu….
‘Houd het klein’ heb je me eens gezegd….’verlies jezelf niet uit het oog tijdens die zoektocht’, dat heb ik altijd onthouden….
Dus ik blijf open staan om nieuwe wegen en manieren te ontdekken….iedere dag opnieuw…met liefde…
Janneke Rosenbrand zegt
Dankjewel Pani, het is goed wanneer we elkaar blijven herinneren aan momenten van inzicht! Want ja, het kan ook zo maar even weg zijn, dat vertrouwen. Daarom hebben we andere mensen ook nodig…..het is grappig, want dat “hou het klein” past ook bij het ouder worden…..toch mogen we ook nog “grote” dromen hebben, maar die liggen dan meer op spiritueel gebied!